I co? Ciebie też gryzą kiedy mają na to ochotę? To chore! Ja rozumiem, że muszą coś jeść, ale może nie własnych znajomych?
*Mówiła szybko, że ledwo można było ją zrozumieć.*
Przeprowadziłam się tutaj w poszukiwaniu spokoju...Czegoś innego, ale nie przesadzajmy! Takie stworzenia żyją tylko w filmach...Cały czas nie mogę w to uwierzyć...
*Nie przestawała.*
Nie wiesz kiedy wyskoczą, nie wiesz co zrobią, nie można przewidzieć, do czego są zdolni. Ufasz im?
*Ciekawa była odpowiedzi.*
Igrasz z ogniem? Rajcuje cię to?
*Te pytania brzmiały niczym wypowiedziane z ust małej dziewczynki w wesołym miasteczku, a ona zrobiła minę jakby od odpowiedzi zależało co najmniej jej życie.*

Widać różnimy się od siebie bardzo, ale łączy nas to, że jesteśmy...jakby to ując...ich zabawkami, albo ofiarami?
*Przyszedł kelner z zamówieniami.*
Dziękuję.
*Rzuciła do niego, a kiedy poszedł napiła się trochę herbaty.*
Kogoś takiego jak ty właśnie szukałam. Jak muszę tu siedzieć 3 miesiące, to żeby nie dostać cholery muszę poznac kogoś normalnego...
*Uśmiechnęła się prawie niedostrzegalnie.*

A o czym świadczy twoja nienormalność?
*Spojrzała na nia pytająco.*
A no tak...Podoba ci się to, racja, dziwne, nie powiem...
*Pokiwała ironicznie głową.*
Mnie to raczej wkurza, strasznie wkurza.
*Podkreśliła.*
I strasznie żałuję, że w ogóle ich spotkałam...Myślisz, że to zostanie na zawsze?
*Pokazała jej ranę na swojej szyi.*

Zdaję, ale żaden mi o tym nie powiedzial, więc nie będę się oszczędzać.
*Usmiechnęła się szelmowsko.*
Najgorszy to ten Damon...
*Skrzywiła się.*
Nie dość, że był pierwszą osobą jaką tu poznałam, to jeszcze przez niego źle będę kojarzyć Forks...Dupek...
*Dodała pod nosem ostatnie słowo.*

*Wywróciła oczami.*
Nie moja wina, że tego nie ukrywają, tak, jak powinni...
*Powiedziała z ironią.*
I tak co 2 osoba w tym mieście to wampir, więc...
*Wzruszyła ramionami.*

A ty niby dlaczego?
*Spojrzała na nią pytająco.*
Im wszystko wolno, a my mamy chodzić jak w zegarku, tak? Ja wcale nie chciałam ich poznawać!
*Ostatnie zdanie prawie wykrzyczała. Niektórzy ludie się na nią spojrzeli, ale nie zwróciła na nich uwagi.*

Przynajmniej będę miała spokój.
*Skrzywiła się zniesmaczona.*
Słuchaj, nic nie będę mówić, po prostu niech dadzą mi spokój...